Auteur: Lia Reijnders

Een heerlijke dag in de ontluikende tuin vol geuren, kleuren en prachtige geluiden. Wat een oase in deze heftige tijd.

Tinca Veerman-Pekelharing en Ingeborg Westerhof-Veerman nemen deel als makers in beeld, woord en beleving. Onze bijdrage richt zich op de opening van Heerlijke Kunst op zaterdag 23 augustus a.s. waarin ter plekke kunst wordt gemaakt, beleefd en daarna geëxposeerd wordt.  Het wordt een vervolg op de performance over ‘natuurlijke schoonheid’ zoals wij eerder creëerden tijdens Museumnacht in november jl. 

“de puitenkuil”

Impressie van de werksessie. In de lentetuin vol met vroege bloeiers en bij een aangenaam zonnetje hebben 7 kunstenaars zich laten inspireren:
grote hoeveelheden kikkerdril, voorjaarbloeiers

Mariadistel 2024, gouacheverf op aquarelpapier, 32×50 cm.

Installatie van tekeningen voor Heerlijke Kunst 2024
De kruidentuin op Kruytenburg is voor Elsbeth Veerman de nspiratiebron voor haar tekeningen. Het was de Mariadistel die haar meteen de eerste dag van haar verblijf op Kruytenburg opviel. Een stevige, robuuste distel met krullende bladeren en een witte, vlekkerige nervenstructuur. De naamgeving en symboliek van de Mariadistel is bijzonder. Op haar vlucht met Jesus naar Egypte verloor Maria druppels moedermelk die op de distel vielen.
Bij onderzoek naar de naamgeving van kruiden bleken er meerdere kruiden te bestaan die naar Maria verwijzen. Het zijn kruiden met een bijzonder verhaal en een heilzame werking, met name voor vrouwen. Er wordt gesproken van Mariakruiden. Op 15 augustus, als de kruiden in hun volle kracht zijn om te oogsten, is dit voor velen een moment om een eigen Mariaboeket samen te stellen. Het zijn de kruiden die ieder
gevoelsmatig plukt en heilzaam zijn voor die persoon.
Elsbeth is gaan tekenen in deze kruidentuin op zoek naar haar eigen
Mariakruidenboeket

“een familie-sage 7 generaties” nog werk in uitvoering .

Frank heeft in 2015 voor het eerst meegedaan met Heerlijke Kunst. Na de beëindiging van zijn psychotherapiepraktijk is hij nog meer tijd en aandacht gaan besteden aan beeldhouwen  en 16 jaar lid van Arsis.

Frank zocht zijn ontwikkeling bij ervaren beeldhouwers. Naast vorm had de huid van de steen (meestal Belgisch hardsteen) zijn aandacht. Hij houdt van de rust van het handwerk, het handgereedschap. Een pneumatische hamer gaat vaak te snel. Zijn beelden zijn abstract, hierdoor universeel en meerduidig en hebben vaak geen titel, dit is om de toeschouwer uit te dagen actiever te kijken.

Het aantrekkelijke bij de opzet van Heerlijke Kunst zit ‘m voor Frank in de mogelijkheid om met ander materiaal te werken dan steen, of een andere invalshoek te nemen dan gewoonlijk. Bij de locatie van dit jaar, Landschapscamping Kruytenburg,  is het vertrekpunt voor Frank de geschiedenis van de plek, het verhaal van 7 generaties van de familie Van Nieuwenhuijzen die op deze plek woonden, werkten en ook nu nog steeds  leven. Eerst was het een gemengd boerenbedrijf, na 1953 puur akkerbouw en sinds 2000 zijn er van de 40 hectare 10 hectare ingericht als camping en is het terrein ingericht als landschapscamping met een enorme kruidentuin. Momenteel wonen 3 generaties op het terrein bij de camping.

Het vertrekpunt voor het werk van Frank voor deze editie van Heerlijke Kunst is het gegeven van 7 generaties op dit boerenland. Het wordt een werk in Belgisch hardsteen dat uit 7 onderdelen zal gaan bestaan.

Installatie voor Heerlijke Kunst op Kruytenburg.

In 1982 is Mieke afgestudeerd aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag in Monumentale Textiel.

Zij doet nu voor de tweede keer mee met Heerlijke Kunst en heeft zich laten inspireren door de kunstmatig opgebouwde “vliedberg” in het natuurgebied bij de camping. Deze vliedberg is hier ontstaan uit de aarde van de uitgegraven vijver. Een vliedberg is van oorsprong een vluchtplaats voor mens en dier/vee, een veilige plek tegen het stijgende water, en bedoeld om er later een houten mottekasteel op te bouwen. Op Tholen is nog een originele vliedberg, bij Westkerke

Op de vliedberg gaat Mieke een “mottekasteel” plaatsen van doek, stokken en hout.

Onlangs, na de vondst van een nest met fazanten-eieren heeft zij besloten om dit mottekasteel te maken tot een “veilige plek voor dieren die beschermd moeten worden tegen mensen”.  Hazen beschermen de vliedberg, een andere bedreigde diersoort in deze agrarische omgeving.

De onzichtbaren zichtbaar maken 

2024 Heerlijke Kunst, natuurcamping  Kruytenburg Poortvliet 

Door mijn werk associeer ik een camping met een verblijf voor mensen zonder adres. Deze mensen zijn onzichtbaar voor de maatschappij. Zonder vaste woon- of verblijfplaats komt je leven tot stilstand, je kunt je paspoort niet verlengen, je kunt je niet verzekeren, je kunt je niet inschrijven voor woonruimte en zo kom je in een cirkel terecht waar je erg lastig uitkomt.   

Ik wil deze onzichtbare mensen zichtbaar maken. Ik heb figuren uit witte lakenstof geknipt, allemaal in dezelfde vorm. De vormen worden  verzacht door een sluier van vitrage. Je  ziet ze wel , maar eigenlijk ook niet. Als de zon door het werk schijnt, zijn ze ook zichtbaar als schaduw. De kleur wit is een bewuste keuze, het is de kleur van de onschuld. Mensen komen vaak ongewild in deze situatie. 
De vorm is allemaal hetzelfde. Ze hebben dezelfde problemen, het maakt niet uit bij welk loket je komt. Altijd is het: inschrijfadres, Digid, enz enz… De maatschappij is heel gecompliceerd.  

“Ik ben verticaal” (titel van gedicht van Sylvia Plath)

Trudie is één van de initiatiefnemers van Heerlijke Kunst en heeft elke editie meegedaan. Ze zou niet kunnen stoppen, want het is zó eigen. Ze blijft enthousiast door het samenwerken met een groep kunstenaars, de nieuwe ideeën die daar geboren worden en locaties die telkens anders zijn. Je moet vieze handen krijgen. En ook dit nieuwe, open landschap, het waden door het veelvuldig gevallen water en de gesprekken in de kruidentuin inspireren. Na een heel druk jaar wil ze nu eigenlijk alleen maar liggen in het gras. Ze vraagt Jodrike samen te werken. Wilde en wisselende plannen versoberen langzaam. Een gemaaide cirkel, omsloten door het hoge gras waar plotseling een haas naast je staat. Een gevonden gedicht dat uitnodigt te gaan liggen. Misschien toch meer dieren? In haar kas thuis vloog een vogel tegen de ramen. Gekoesterd in haar handen leek het dood maar vloog na even weg. De cyclus van de seizoenen, van leven en dood, elk jaar anders.

“Koester me”
Beelden van textiel

Marion houdt van vlinders. Ze zijn lieflijk, vreugdevol en beweeglijk.

Door haar begraafplaatsprojecten in West-Brabant weet ze dat vlinders vaak gekoppeld worden aan een geliefde dode. Vaak hoort ze het volgende: ’Een gele vlinder die om me heen fladdert en even op mijn arm gaat zitten, doet me denken aan mijn dochter die even komt kijken’. 

Vorm, kleur en beweging trekken de aandacht.
Vlinders zorgen voor bestuiving en zijn onderdeel van de voedselketen.
Ze vraagt zich af waarom zie ik er zo weinig. 
Achteruitgang van de biodiversiteit raakt haar.
Zij wil daarvoor met haar vlinders aandacht vragen.

Marion werkt intuïtief: eerst zoekt ze stoffen, in dit geval organza, daarna gaat ze kleuren combineren, en vormt zich een patroon. De naaimachine gaat aan.

Haar realistische grote vlinders zijn 100 x 90 cm.

De vlinders staan aan de rand van de kruidentuin, bij de knotwilgen.